ခိုဇီ​ေရာင္​ ​ေကာက္​​ေၾကာင္​း

အ၀င္အထြက္ အတက္ အဆင္းေတြမ်ားတယ္၊ တစ္ခရီးတည္း အတူလာ အတူသြား အတူစား ပညတ္ခ်က္ေတာ႔ ကြဲလြဲ ........။ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေတာ႔ခ်စ္ စစ္ေတြၿဖစ္ အတၱမီးလွ်ံေတြႀကား မေႀကြသင္႔တာေတြ ေႀကြ မေ၀သင္႔တာေတြ ေ၀ေနရ .........။ အရႈပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ႔ လူေတြႀကား ေရးလုိက္ ဖ်က္လုိက္ ဖ်က္လုိက္ ေရးလုိက္နဲ႔ ေသမင္း လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၿပီ ........။

ရာသီလြန္ပန္းတစ္ပြင့္၏သံေ၀ဂ (၁) ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္ရတယ္ပဲဆိုပါစို႕...  အပ်က္တရားနဲ႕ဖူးပြင့္လာခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္  က်ေနာ္ ရွင္သန္တယ္  ထို႕ေၾကာင့္...က်ေနာ္ရွိတယ္..။  က်ေနာ္ရွိတယ္။  ထို႕ေၾကာင့္ ...က်ေနာ္ရွင္သန္တယ္ ။  ရွင္သန္ျခင္းအပိုင္းအစမ်ားကို  ၀ါဒီနွစ္ခုၾကား ခ်ေကၽြးရင္း ေတြးရင္း ေငးရင္း  ဘာတစ္ခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး ။  ေ၀းခဲ့ျပီ ေ၀းသြားခ့ဲျပီ  လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ဘယ္ဆီမွာ...  (၂)  ဒါဟာ ေရွာင္လႊဲမရနိုင္ဘူးပဲဆိုပါစို႕...  စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရေတာ့မည့္အခ်ိန္  ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္လုျပီ ။  မရဏအနမ္း ေထြးေပြ႕လာမွ  ဘ၀ကို တကူးတက ျပန္ဖတ္မိတယ္ ။  ေနွာင္းလူတို႕...ဆြတ္ယူစားသံုးစရာ  ငါ့ဥယ်ာဥ္မွာ သစ္သီး မသီးခဲ့ဘူး...  လက္ညႈိးထိုုးညႊန္းျပစရာ ဘာတစ္ခုမွမက်န္ခဲ့ဘူး...  ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ...ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကပါေလ...  (၃)  အမွားသည္ အမွားေတြထဲကအမွားတစ္ခုပဲဆိုပါစို႕...  ငါသည္ အမွားလကၡဏာမ်ား၏သေကၤတ  ငါသည္ အမွားလကၡဏာမ်ား၏ပံုရိပ္  ငါသည္အမွားလကၡဏာမ်ား၏မီးရွဴးတန္ေဆာင္  တစ္ကိုယ္ရည္လမ္းက်ဥ္းကေလးသာ/အတၱကေလးသာ  လူေမြးလူေရာင္ေျပာင္ခဲ့ရ...  ဘ၀မွာ အမွားကို အမွားနဲ႕ဖာေထးရင္း  မွန္သေယာင္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိတာ/ထင္ခဲ့မိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ  လူဆိုတာ အမွားနဲ႕မကင္းနိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္  ဘ၀ကို ဘ၀နဲ႕ခ်ီျပီး မွားခဲ့မိတဲ့ေနာက္ေတာ့  မီးဇာကုန္၍ ွခ်ဳပ္ျငိမ္းရေတာ့မည့္ေနာက္ေတာ့  လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ဘယ္ဆီမွာ...  (၄)  ဒါေတြဟာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ပဲဆိုပါစို႕...  ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။  ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ၾကပါ။  ဆႏၵေလးတစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့ပါရေစ...  ငါ့အတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္မက်ၾကပါေစနဲ႕...  ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ငါ့အတြက္မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႕  တစ္ပါးသူအတြက္ မ်က္ရည္ဟူသည္  ၀မ္းနည္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ  ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ကိုယ္စားျပဳေသာ  လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားဆံုးရႈံးရျခင္းအေပၚ တမ္းတျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳေသာ  အထက္တန္းက်သည့္ ေရ ။  ဒါေတြငါနဲ႕မတန္ပါေလ ။  (၅)  အစနဲ႕အဆံုးရဲ႕ပဋိပကၡမွာ  နိဂံုးခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႕လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ႕ သံေ၀ဂမွာ  အစဥ္အလာေတြဘယ္လိုရွိရွိ  မခမ္းနားေသာညသည္  အလကၤာမဲ့ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို  အဖတ္ဆည္စရာစကားလံုး  ေၾကြက်...ေျမခ...ေၾကမြ..သြားခဲ့ရတဲ့ေနာက္  မခံခ်ိမခံသာအျပံဳးေလးပဲလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပနိုင္ခဲ့ရတယ္...  နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရပံုက ရင္နင့္စရာ ။  (၆)  ယွက္ႏြယ္ခဲ့သမွ်  စုတ္...ျပတ္...စို႕...နင့္...  ေျခပစ္လက္ပစ္စာမ်က္နွာမ်ားဆီ  အစြမ္းကုန္ေလာင္ျမိဳက္ျပီးမွ  ဘ၀ရဲ႕ေရတိမ္ေရနက္ကိုသိခဲ့ရတယ္။  လူျဖစ္ရျခင္း၏အဓိပၸါယ္ ဘယ္ဆီမွာ.... 

ကိုယ္နဲ႕ေ၀းေ၀းမွာ ေပ်ာ္ေနပါတယ္ သတင္းစကားမ်ားၾကားေတာ့ မခ်ိမဆန္႕နဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ေနလိုက္ရျပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ... ။ ။

အခန္းဆက္ အလြမ္းစက္ အေဝးေျပးကားေတြေပၚ အေဝးေျပးဘဝေတြ ထုိင္ခုံလြတ္မရွိဘူး ကြ်တ္က်ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ဟာ ငယ္ဘဝ ဆုိလား အရွိန္နဲ ့တစ္ၿမဳိ ့စီ ျဖတ္တယ္ အရိပ္မရလုိ ့ ခုတ္ထစ္ခံ လုိက္ရတဲ့ လြတ္လပ္မွဳ ကုိယ္စီ ပဲ့ထြက္ခဲ့ တစ္နယ္တေက်း တြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့စိတ္လည္း မ်က္ရည္စုိတာနဲ ့ သံေၾကးတက္လြယ္ ဘဝကုိ လေရာင္နဲ ့ၾကဳိ းညွိ ဖုိ ့ လမ္းသြားလမ္းလာ အလန္းဇယားေတြမွာ ငါတုိ ့ အနံ ့ေတြ ပါမလာေတာ့ဘူး တီးမိေခါက္မိရုံ အသံၿမည္ေနတဲ့ ကမၻာ ရြာဆန္ေနပုံက တစ္ရြာတည္းေနတာေတာင္ တစ္ေရတည္းေသာက္မရ မင္းလည္း ျမဝတီ ဆုိလား ဘန္ေကာက္ ဆုိလား ေရာက္တတ္ရာရာ တံတားေဆာက္ဖုိ ့ ငါလည္း ၿမဳိ  ့ျပသစ္ကုိင္းမွာ ရာသီမေရြးေၾကြ ဖုိ ့ အသက္ကုိ အနုပညာနဲ ့ ထုပ္ရင္း ရင္ဘတ္အလြတ္မွာ စက္ရုံေဆာက္လုိ ့ ေခတ္က ကုိယ္ေပ်ာက္ေလယာဥ္ေခတ္ဆုိေတာ့ ကုိ္ယ္ေပ်ာက္ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ သတၱဳဓါတ္မ်ားတဲ့ ငါ့အလြမ္းနဲ ့ထုတ္လုပ္လုိက္တယ္ ။                                                                                    ဆူးရဲ

ခဏေလးပဲ အခ်ိန္ေပးပါ ... ! ပကတိ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဤကမၻာေျမ ရာသီဥတု သာယာ၍  - ကံၾကမၼာဟာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္စီတိုင္းဘက္မွ - မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သည္ ..... ။ ( ဒါက - မက္လက္စ အိပ္မက္အပိုင္းအစ ) လူေတြ ... လူေတြ ... လူေတြ ..... မသိျခင္းေတြ ခင္းက်င္းထားတဲ့လမ္းမေပၚ - နားမလည္္စြာ ေလွ်ာက္သြားမိတဲ့ လူေတြ ... မေန႔ကအမွားေတြနဲ႕ ေနသားက်လာတဲ့ ဘဝ ဒီေန႕အတြက္ အမွန္တရားကို ခုခ်ိန္ထိရွာမေတြ႕ခဲ့ရင္ - မနက္ျဖန္ဟာ အရင္လို အပ်ိဳစင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ... ကၽြန္ေတာ္က ရင္ထဲရွိသေလာက္ပဲ အရာထင္ခ်င္ခဲ့တာပါ - အားလံုးေသာ ခေလးေတြအတြက္ ခဏေလးေတာ့ အခ်ိန္ေပး ဗ်ာ ... ! ... ခ ဏ ေလးပဲ အခ်ိန္ေပးပါ ... ! သူတို႕ေလးေတြ ဘာကိုယံုၾကည္ရမလဲ ... ? သူတို႕ေလးေတြ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္မလဲ ... ? အခုလို ေအာ္ပေရးရွင္းခန္းထဲကထြက္မလာေသးတဲ့ ကမၻာေျမႀကီးအတြက္ - Google search engine နဲ႕ စာနာစိတ္ ကို ရွာေဖြမိတယ္ ..... ။       ။ အလင္းရိုင္း

ငါသံုးငါ အတိတ္ဘဝကငါ….. အခုရုပ္နဲ ့့မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ အခုစိတ္နဲ ့လည္း မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ သူစိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ် ဒုကၡ ငါရိတ္သိမ္းေနရ။ ေနာက္္ဘဝ ျဖစ္မယ့္ငါ ဝွက္ဖဲ တခ်ပ္ျဖစ္ေနတဲ့ငါ….. အခုရုပ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ အခုစိတ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ ငါမမွတ္မိေတာ့မယ့္ ငါမွာ ငါနဲ ့တူတာ ဘာက်န္ဦးမလဲ။ ေသခ်ာမျမင္ႏုိ္င္ေသးေတာ့လည္း ေနာက္ဘဝငါဆိုတာ တျခားတေယာက္လိုပဲ။ အခုလက္ရွိငါ ငါသန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက ငါေပါ့ ငါက… အခုေရတြင္းတူးရင္ အခုေရၾကည္ေသာက္ရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္။ ငါက ေညာင္ပင္ရမရ မေသခ်ာတိုင္း ေညာင္ေစ့ေလးကုိ ႏွေျမာတတ္တယ္။ ငါက တေသာင္းလွဴခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘဝဆိုတာကိုသတိရျပီး တသိန္းလိမ္ခ်ိန္မွာ ေနာက္္ဘဝဆိုတာကုိ ေမ့ထားတတ္တယ္။ ငါက အေပးအယူေလးနဲ ့မွ ေျပးကူေဖးမ ေလ့ရွိတယ္။ ေဖာင္စီးဆဲ ေရငတ္ေနတဲ့ငါေပါ့ အေမွာင္ၾကီးထဲ ေနတတ္ေနတဲ့ငါ။ လူ ့စိတ္ဆိုတာကလည္း အခ်ိန္နဲ ့အမွ်ေျပာင္းေနတဲ့ အီေကြးရွင္းတေၾကာင္းလား? မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ ့လြယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက ငရဲကုိေမ့တယ္။ ေကာင္းတာလုပ္ဖို ့ခက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက နတ္ျပည္ကုိေမ့တယ္။ ငါက အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခြင့္သိပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြက် တခါသံုးေမတၱာေတြကို ႏွဳတ္ခမ္းေလးလွဳပ္ရံုပဲထုတ္တယ္။ လက္ေတြ ့ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္က် ငါ့လက္ဖဝါးမွာ ေမတၱာေတြခန္းေနတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ ငါဟာ အဖိုးတန္ရတနာေတြကို တကန္ ့စာ မီးခံေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားလုိက္ျပီး နံနက္ခင္းတခ်ိဳ ့မွာ စိတ္ေျဖရံုပဲ ထုတ္ၾကည့္ေနခဲ့။ ေရရဲ ႕ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါးေတြလုိ ၾကိဳးေတြရဲ ့ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါက ေယာနသံစင္ေရာ္လိုလည္း ပ်ံခ်င္ခဲ့တယ္။ တကယ္လို ့ ခုခ်က္ျခင္း ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခုခ်က္ျခင္း ၾကိဳးေတြကုိ ငါျဖတ္ရဲပါ့မလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့…. အမွဳတရာနဲ ့ အခုငါကုိ စာတေၾကာင္းတည္းနဲ ့ေျပာရရင္ ငါဟာ ေျဗာင္းဆန္အမွားေတြနဲ ့ ေျပာင္းျပန္သြားေနတဲ့ ရထား။ ေကာင္းကင္ကို