အခန္းဆက္ အလြမ္းစက္ အေဝးေျပးကားေတြေပၚ အေဝးေျပးဘဝေတြ ထုိင္ခုံလြတ္မရွိဘူး ကြ်တ္က်ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ဟာ ငယ္ဘဝ ဆုိလား အရွိန္နဲ ့တစ္ၿမဳိ ့စီ ျဖတ္တယ္ အရိပ္မရလုိ ့ ခုတ္ထစ္ခံ လုိက္ရတဲ့ လြတ္လပ္မွဳ ကုိယ္စီ ပဲ့ထြက္ခဲ့ တစ္နယ္တေက်း တြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့စိတ္လည္း မ်က္ရည္စုိတာနဲ ့ သံေၾကးတက္လြယ္ ဘဝကုိ လေရာင္နဲ ့ၾကဳိ းညွိ ဖုိ ့ လမ္းသြားလမ္းလာ အလန္းဇယားေတြမွာ ငါတုိ ့ အနံ ့ေတြ ပါမလာေတာ့ဘူး တီးမိေခါက္မိရုံ အသံၿမည္ေနတဲ့ ကမၻာ ရြာဆန္ေနပုံက တစ္ရြာတည္းေနတာေတာင္ တစ္ေရတည္းေသာက္မရ မင္းလည္း ျမဝတီ ဆုိလား ဘန္ေကာက္ ဆုိလား ေရာက္တတ္ရာရာ တံတားေဆာက္ဖုိ ့ ငါလည္း ၿမဳိ  ့ျပသစ္ကုိင္းမွာ ရာသီမေရြးေၾကြ ဖုိ ့ အသက္ကုိ အနုပညာနဲ ့ ထုပ္ရင္း ရင္ဘတ္အလြတ္မွာ စက္ရုံေဆာက္လုိ ့ ေခတ္က ကုိယ္ေပ်ာက္ေလယာဥ္ေခတ္ဆုိေတာ့ ကုိ္ယ္ေပ်ာက္ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ သတၱဳဓါတ္မ်ားတဲ့ ငါ့အလြမ္းနဲ ့ထုတ္လုပ္လုိက္တယ္ ။                                                                                    ဆူးရဲ